Złota trąbka

     Smak prozy, która wyrosła na podglebiu własnych, intensywnych przeżyć jest nie do podrobienia. Autor w rozmowie potwierdził wyraźną autobiograficzność swej prozy, która wzięła się z chęci odtworzenia dzieciństwa spędzanego na pograniczu polsko-ukraińskim. Umierają ostatni świadkowie tego wspólnego bytowania wielu narodowości w przestrzeni pomówień, żalu i wrogości, a więc każdy głos biorący się z autentycznego przeżycia staje się ważny i jest na wagę złota.

    (...) Loebl zachowuje się tu raczej jak poeta niźli dokumentalista. Pisze poemat i gęstym, zmetaforyzowanym językiem oddaje cześć nadwrażliwości zdziwionej surowym porządkiem niedocieczonego świata, przerażonej zdradą i niepewnością czającą się za węgłem ludzkiego losu.